Από τη Μαύρη Θάλασσα στους πρώτους προσφυγικούς καταυλισμούς- καραντίνες. Ότι γλύτωσε από του Τούρκου το μαχαίρι και τις κακουχίες της εξαντλητικής πορείας προς την Ελλάδα το αποτέλειωσε η Φθίση και οι αρρώστιες. Εξαντλημένοι, αποδεκατισμένοι και βαριά πενθούντες γυρνούν με τα κάρα σε όλη την Βόρεια Ελλάδα μέχρι να βρεθεί ένας τόπος να τους φιλοξενήσει. Κι εκεί βάζουν το πρώτο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Τα χρόνια κύλησαν και η πρώτη γενιά των προσφύγων έφυγε από τη ζωή. Μαζί τους πήραν και τα κλειδιά από κείνα τα πρώτα σπίτια στην Πατρίδα..τα πρώτα όνειρα μετά τον Εφιάλτη. Σήμερα τα περισσότερα από αυτά κατεδαφίστηκαν κι έγιναν όμορφες εξοχικές κατοικίες των απογόνων…Τα λίγα που απέμειναν όρθια στέκονται μάρτυρες μιας γενιάς ανθρώπων ξεριζωμένων που πάλεψαν κόντρα στον Καιρό και κέρδισαν τη Μάχη. Σαν απόμαχοι ενός, όχι και τόσο μακρινού, παρελθόντος βρίσκονται κρυμένα πίσω από αγριόχορτα που φθάνουν το γόνατο και ζουν στην σκια των δέντρων που έπλεξαν τα κλαδιά τους σκιάστρο για να τα κρύψουν από τα ξένα βλέμματα. Οι πόρτες τους άλλοτε χάσκουν ορθάνοιχτες κι άλλοτε θέλουν ένα απαλό σμπρώξιμο του αγέρα για να ανοίξουν. Σα να σε καλούν να διαβείς το κατωθύρ και να γίνεις μάρτυρας το όσων έζησαν εκεί…
stalastinmnimi 