Δεν θυμάμαι τίποτε να πετιέται ή να πάει στράφι στην κουζίνα μας. Η γιαγιά βίωσε την απόλυτη οικονομική δυσπραγία της πρώτης προσφυγικής γενιάς κι από μεγαλοκυρά της Αργυρούπολης έφτασε να περιφέρει για χρόνια, πάνω στα κάρα που γυρνούσαν τα χωριά του Κιλκίς, τα όνειρα μιας χαμένης ζωής. Η μητέρα παιδί γεννημένο στα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς έβανε παπούτσια στα πόδια της, εκεί κοντά στα δώδεκα της. Ακόμη και στις ετοιμασίες των γλυκών των γιορτών πάντα πρυτάνευε η αίσθηση της οικονομίας που όμως έβγαζε μικρά γλυκά θαύματα. Στη σοκολάτα που περίσσευε και είχαμε χρησιμοποιήσει για να φτιάξουμε τα σοκολατάκια των ημερών, έβαζαν χοντροκομμένους ξηρούς καρπούς και σταφίδες και τα απίθωναν να στεγνώσουν στη λαδόκολλα σε ακανόνιστα-πρόχειρα σχήματα. Ε αυτά τα «ακανόνιστα» –που ούτε καν όνομα είχαν- ήταν και τα πιο εύγευστα γλυκά των γιορτινών ημερών.
stalastinmnimi 