Τα λεφτά λιγοστά, η χηρεία να θερίζει τα προσφυγικά σπίτια, κατοχή, εμφύλιος μετά από μια Γενοκτονία δεν είναι και λίγα να ζήσεις σε μια ζωή…Έτσι μιλιά δε βγάζαμε σαν η γιαγιά μας μάλωνε που γεμίζαμε οι νεόκοποι αστοί τον τόπο με χρωματιστά μαρματζούλια..Γι αυτήν και το ψωμί υπήρξε πολυτέλεια..
Θυμάμαι όμως πως με τον τρόπο της πάντα υπήρξε νοικοκυρά και γυναίκα που αγαπούσε το όμορφο. Σαν έμπαινε η άνοιξη και το Θέρος το σπίτι μοσχοβολούσε από τα ματσάκια βοτάνων που στέγνωναν κρεμασμένα ανάποδα. Το συνήθες ήταν την απόξήρανση να την κάμουν στον ήλιο έξω από το σπίτι..Η γιαγιά όμως έπαιρνε μερικά ματσάκια μέσα κι έτσι έδινε χρώμα κι άρωμα στην άχαρη καμαρούλα της…Με το τίποτε πριγκίπισσα σκεφτόμουν…
Σήμερα που περνώ τα καλοκαίρια μου εγώ σε κείνο το σπίτι που είχε την τελευταία καμαρούλα της, φροντίζω να κάμω το ίδιο…Μια αίσθηση πως δεν έφυγε μου αφήνει το όλον..Μια αίσθηση πως όλα συνεχίζονται…Μνήμες χρώματα αρώματα συνήθειες της Μαύρης θάλασσας είναι ακόμη ζωντανά κι ας ταξιδεύει σε άλλες θάλασσες αυτή…
stalastinmnimi 