Το καρεκλάκι της γιαγιάς Λισάβ,η λαδομπογιά της μάνας και τα λέλουδα της κόρης…

Η γιαγιά Λισάβ, όταν ακόμη ζούσε στο χωριό, συνήθιζε όταν καθόταν, να μην «κρεμάουνταν» τα πόδια της κάτω και πάντα χρησιμοποιούσε υποπόδιο.  Αν και για να πω την αλήθεια, πιο πολύ  θυμάμαι αυτήν να κάθεται σε αυτό, παρά αυτό να υποβαστάζει τα κουρασμένα  της άκρα. Συχνότερα πάλι η γιαγιά καθόταν χάμω στη γη και στο καρεκλάκι της έβαζε να ξεκουραστεί η ρόκα της ή το μπαστουνάκι της. Χρόνια μετά το θάνατο της και τακτοποιώντας τα πράγματα της αποθήκης έπεσα πάνω σε ένα από τα καρεκλάκια της. Μου άρεσε πιότερο των άλλων γιατί φαινόταν πως κάποιος το φτιάξε με υποτυπώδη εργαλεία και δεν ήταν από τα αγοραστά που της παίρναμε όταν ζούσε πλέον μαζί μας στην πόλη.

Εν Κιλκίς τότε. Των λωτοδέντρων το ανάγνωσμα…

Άμα μεγάλωσα αρκετά και  διδάχθηκα στην Οδύσσεια πως κάπου πέρα στην Αφρική και μη παραπέρα  κι ίσως και παραπέρα ήταν η χώρα των λωτών και των Λωτοφάγων και πως στα μέρη μας εμείς τέτοια πράγματα ποτέ δεν είχαμε, άρχισα να αμφιβάλλω για την διανοητική ευστάθεια του Ομήρου, της φιλολόγου μου συν την μόνιμη έμφυτη αμφιβολία που είχα και για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτής της Γης. Μα καλά τόσα δέντρα λωτών στις αυλές μας δεν τα έβλεπαν όλοι αυτοί; Και μεις είχαμε και η θεία Ευανθία είχε και η κυρία Μάρθα του Ιωαννίδη κι ίσως ίσως και Παπαστραταίοι, αλλά γι αυτούς όρκο δεν παίρνω .