Μεθυσμένα ωτία

Υλικά:

1 πακέτο βούτυρο (βιτάμ για πιο ελαφριά γεύση)

7 αυγά χωριάτικα

2 φλυτζάνια γιαούρτι

2 φλυτζάνια ζάχαρη

1 μπέικιν

1 σφηνάκι ούζο με γλυκάνισο

1 κούπα φρεσκοστυμένο χυμό πορτοκαλιού

1 κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρική

2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Τουλάχιστον 1 λίτρο λάδι για τα τηγάνισμα (ηλιέλαιο)

 

Εκτέλεση

Λιώνουμε ένα πακέτο βιτάμ και το αφήνουμε να γίνει χλιαρό.

Στο χλιαρό βιτάμ ρίχνουμε 2 κούπες ζάχαρη και τις αναμιγνύουμε μαζί του.

Σιγά σιγά δένουμε στο παραπάνω μίγμα και 2 κούπες γιαούρτι.

Ξεχωριστά χτυπάμε πολύ καλά 7 αυγά και τα προσθέτουμε στο μίγμα των υλικών μας.

Προσθέτουμε 1 μπέικιν και προαιρετικά μία βανίλια.

Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ χλιαρό νερό διαλύουμε ένα κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρική και το προσθέτουμε κι αυτό μαζί με την κούπα με τον χυμό του πορτοκαλιού.

Ένα σφηνάκι ούζο με γλυκάνισο θα προστεθεί κι αυτό στο τέλος για να ολοκληρωθεί το μίγμα μας πριν δεχθεί το αλεύρι.

Αφού έχουμε δέσει όλα τα υλικά μας σιγά σιγά προσθέτουμε περίπου 2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις, ζυμώνοντας μέχρι να γίνει μία μαλακή ζύμη.

Αφήνουμε το ζυμάρι μας να ξεκουραστεί περίπου 15 λεπτά.

Ξαναζυμώνουμε απαλά.

Χωρίζουμε τη ζύμη σε μπάλες και με τον λεπτό πλάστη, τη χλαού, ανοίγουμε σε χοντρό φύλλο πάχους μισού δαχτύλου, πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια.

Το φύλλο που ανοίξαμε το χαράσσουμε και το κόβουμε σε λωρίδες φάρδους 3 δαχτύλων περίπου και λίγο λιγότερο.

Κάθε λωρίδα την κόβουμε σε τμήματα διαγωνίως, σχηματίζοντας ρόμβους.

Σε κάθε ρόμβο κάνουμε μια βαθιά χαραγματιά στο κέντρο του.

Περνάμε την μία άκρη του ρόμβου από την τρύπα του κέντρου και τη βράζουμε από την πίσω πλευρά. Τεντώνουμε.

Ετοιμάζουμε τα ωτία μας για τηγάνισμα. Βάζουμε μπόλικο ηλιέλαιο στο βαθύ τηγάνι μας και το αφήνουμε να πιάσει θερμοκρασία. Για να καταλάβουμε ότι είναι έτοιμο, ρίχνουμε λίγη από ζύμη μας, να μια σταλίστα, στο καυτό λάδι, κι όταν αυτή ανέβει πάνω και φουσκώσει ξέρουμε πως το λάδι ετοιμάστηκε.

Ρίχνουμε γρήγορα τα ωτία μας κι ένα ένα με πηρούνι τα γυρνάμε για να ψηθούν κι από τις δύο πλευρές.

Με μια σπάτουλα τρυπητή μαζεύουμε την τηγανιά μας και την βάζουμε σε ταψί που έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί κουζίνας.

Τα ωτία μας τα αφήνομε να στραγγίσουν καλά και να κρυώσουν κι έπειτα είναι έτοιμα για να σερβιριστούν!

Καλή Όρεξη!

Τη συνταγή εκτέλεσαν ανερυθρίαστα ένα Σαββάτο απόγευμα, ένα Σαββάτο βράδυ η Μαργαρίτα  η Νόπη, η Λένα κι ο Βαγγέλης. Στο πέρα δώθε ο Αχιλλέας.

Η Νόπη και η Μαργαρίτα ανοίγουν φύλλο κι ο Βαγγέλης στο βάθος  κατακουράζεται να μιλάει στο κινητό.

“Απίστευτο!!!!!!! Αυτές παίζουν ακόμη με τουβλάκια!”

Ο επίσημος δοκιμαστής!

Ο κλέφτης των γλυκών από το βλέμμα στη φωτογραφία πιάνεται!

 Τα ωτία προσφέρθηκαν για τον μπουφέ της κοπής της ετήσιας πίτας της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων και Μικρασιατών ν. Τρικάλων

Το μπουγιουρντί της Δέσποινας

Η Δέσποινα ουδόλως Πόντια είναι. Ούτε καν νύφη την επήραμε στο χωριό. Απλά μας αγάπησε, της άρεσε και το μέρος κι έφτιαξε το παραθεριστικό της στη δική μας γη. Καλή ψυχή μας η δόλια, αντέχει και μας ανέχεται στο μέτρο των ανθρώπινων δυνατοτήτων γιατί δεν είμαστε κι εύκολοι άνθρωποι είναι η αλήθεια. Συχνά πυκνά τα καλοκαίρια ή στις γιορτές του Χειμώνα τρώμε στο σπίτι της και για να μην καυγαδίσουμε οι… φιλενάδες για τις γευστικές μας προτιμήσεις σμίγουμε τις συνταγές της καταγωγής μας κι ότι βγει. Το συγκεκριμένο μπουγιουρντί κρατά τη βάση του κλασσικού Βορειοελλαδίτικου ορεκτικού αλλά από την επιμειξία του με παρόμοιες συνταγές από Θάσο, Καλαμπάκα και Σαλονίκη είναι ελαφρώς αγνώριστο. Αγνώριστο μεν μα άκρως γευστικό!

Συνταγή:

Στην κατσαρόλα μας βάνουμε λαδάκι ελαιόλαδο να ζεσταθεί και μέσα κόβουμε μια καυτερή πιπεριά με τα σπόρια της ( εκπτώσεις στο κάψιμο απαγορεύονται). Μέχρι να πάρει χρώμα η πιπεριά μας εμείς κόβουμε και προσθέτουμε μια ντομάτα μεγάλη κομμένη σε μικρά κομμάτια, πιπεριές  πράσινες πέντε στον αριθμό, κομμένες σε ροδέλες και πιπεριές κόκκινες δύο, πάλι σε ροδέλες κομμένες. Αφήνουμε το μίγμα να ρίξει και να ρουφήξει ζουμιά στην κατσαρόλα και προσθέτουμε πλατύφυλλη ρίγανη, δυόσμο κι αλάτι. Με το μάτι σαν μαλακώσουν οι πιπεριές αλλά όχι να γενούν γκέρμπερ ρίχνουμε μέσα τυρί μπόλικο σε κύβους και κασέρι . Σβήνουμε την φωτιά και κλείνουμε με καπάκι την κατσαρόλα. Αφήνουμε έτσι τα τυριά να λιώσουν για κανένα δεκάλεπτο και μετά σερβίρουμε σε πήλινο αν ήμαστε στο χωριό, σε ότι άλλο ταιριάζει στο τραπέζι μας αν στρώσαμε στην πόλη και καλή μας όρεξη!!!!!!!!! Με βούτες πάντοτε!

Σφολιάτα, το κρουασάν του πρόσφυγα

Σφολιάτα στα χωριά μας δεν είχαμε. Αλλά άμα οι υποχόνδριες μάνες μας, μας τραβολόγαγαν στους γιατρούς στη Σαλονίκη, για να μας καλοπιάσουν μετά για την ταλαιπώρια, μια ώρα στη σακαράκα που ο θεός να το κάμει λεωφορείο, κερνούσαν μπουγάτσα στο Βαρδάρη. Τέτοια χλίδα! Παρεμπιπτόντως, μπουγάτσα είναι η σφολιάτα με κρέμα ασχέτως τα νεωτεριστικά φληναφήματα και πομφόλυγες που ακούγονται κατά καιρούς ανά την -Βόρεια και Νότια- Επικράτεια. Όλα τα άλλα είναι πίττες με φύλλο σφολιάτας που άμα έχουν τυρί ως γέμιση λέγονται τυρόπιττες- πρωτάκουστο ε;- άμα έχουν πατάτα, πατατόπιττες κοκ.

Η συγκεκριμένη συνταγή με σφολιάτα είναι άκρως χορταστική κι απολαυστική με αυτοσχέδια γέμιση μιας και στην προσφυγική ποντιακή κουζίνα το ευφάνταστο όπως και το «με το μάτι» αποτελούν παράδοση.  Πολύ μετά βγήκαν οι Τσελεμεντέδες…

Το πως θα την φτιάξουμε τώρα:

Αλείφουμε το ταψί μας με λαδάκι, ελαιόλαδο, και ξεχνάμε τα βούτυρα που φράζουν τις αρτηρίες. Στρώνουμε την σφολιάτα και ετοιμάζουμε την γέμιση μας.

Αρχικά βράζουμε πατάτες σε νερό με αλάτι, γιατί ανάλατη πατάτα ούτε για την πεθερά δεν την ευχόμαστε και τις κάμουμε πουρέ με γάλα, νερό και λίγο λαδάκι. Ρίχνουμε στον πουρέ μας όσο είναι καυτός, δυόσμο και μπόλικο θρυμματισμένο τυρί και το μείγμα το βάζουμε στο ταψί μας. Από πάνω ψιλοκόβουμε μια κόκκινη και μια πράσινη πιπεριά, μια στρώση με ελιές -χωρίς τα κουκούτσια τους-και μια στρώση ντομάτες σε ροδέλες.

Από πάνω σκεπάζουμε με φύλλο σφολιάτας το οποίο αλείφουμε με λίγο κρόκο αυγού και πασπαλίζουμε με τόνους σουσάμι (όσες είναι σε δίαιτα αυτό το βήμα το παραλείπουν. Επίσης παραλείπουν και το δεύτερο κομμάτι πίτας στο σερβίρισμα).

Ψήνουμε σε προθερμανσμένο φούρνο στους 180 για κανα σαραντάλεπτο ή μέχρι να φουσκώσει και να ροδίσει η σφολιάτα μας. Σε όσους την επιχειρήσουν είπαμε: όχι δεύτερο κομμάτι πριν από το γιαούρτι της δίαιτας

Τσάι αδυνατίσματος.

Έπιασε καλοκαιράκι και καιρός τα περιττά κιλά να αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Σε δύσκολουςδεν είναι ώρες να ξοδεύουμε αλόγιστα χρήματα για αδυνατιστικά προϊόντα που τις περισσότερες φορές είναι επιβλαβή και επιπλέον δεν βοηθούν καθόλου. Έψαξα λοιπόν στα σκονισμένα κιτάπια μου και βρήκα μια παλιά καταπληκτική συνταγή για τσάι αδυνατίσματος που κάμει κυριολεκτικά θαύματα εκ των έσω. Όλα της τα συστατικά φυσικά κι ακίνδυνα. Ενδείκνυται για καθημερινή χρήση και μόνον όσοι έχουν κάποιο πρόβλημα στα συστατικά της πχ αλλεργία στο τζίντζερ δεν την κάμουν.
Οι υπόλοιποι μπορούν άφοβα να το πίνουν καθημερινά και σε συνδυασμό με σωστή διατροφή και μισή ώρα ποντιακά την ημέρα ( κότσαρι, όχι ομάλια και διπάτια) φέρνει αποτέλεσμα και μάλιστα πολύ γρήγορα, αυξάνοντας τις καύσεις.
Σε μισό λίτρο νερό βράζουμε δυο κουταλάκια του γλυκού πράσινο τσάι πολύ καλής ποιότητας και 5 γαρύφαλλα. Αφού βράσει το νερό μας ρίχνουμε μέσα ένα μικρό κομματάκι ρίζα τζίντζερ και σουρώνουμε. Αν θέλουμε προσθέτουμε μια κουταλιά μέλι ή λίγο λεμόνι ανάλογα με τα γούστα μας και πίνουμε λίγο λίγο καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Από το επόμενο κιόλας πρωινό οι καύσεις στο σώμα αυξάνονται και σύντομα ξαναμπαίνουμε στα περσινά μας ρούχα!
Καλή επιτυχία σε όσους το δοκιμάσουν!

Τα κόκκινα της Άνοιξης: Μαρμελάδα φράουλα (συνταγή Ποντίας μαμάς)

Πανεύκολη και πεντανόστιμη μαρμελάδα που γίνεται σε ποσότητες που αγγίζουν το …άπειρο για να μην ξεμένουμε τον Χειμώνα.

Διαλέγουμε ώριμες φράουλες, τις πλένουμε πολύ καλά, βγάζουμε το πράσινο κοτσανάκι τους κόβοντας το και τις τοποθετούμε σε μια γυάλινη λεκάνη εναλλάξ με τη ζάχαρη που θα χρησιμοποιήσουμε. Τις αφήνουμε όλο το βράδυ έτσι για  να ρίξουν τα ζουμιά τους και το πρωί μεταφέρουμε το μίγμα σε κατσαρολάκι για να το βράσουμε.

Επειδή η φράουλα είναι ιδιαιτέρως γλυκιά  από μόνη της δε βάζουμε πολύ ζάχαρη. Μια καλή αναλογία που θα δώσει την γεύση του έντονα γλυκού είναι  μισό κιλό ζάχαρη για ένα κιλό φράουλες. Οπότε όποιος δεν αγαπά τις πολύ γλυκές γεύσεις μειώνει τη ζάχαρη.

Στο κατσαρολάκι που θα τις βράσουμε μπορούμε να βάλουμε λίγα γαρύφαλλα και λίγη κανέλα για να βαρύνει η γεύση της φράουλας αλλά δεν είναι απαραίτητο για όποιον την προτιμά ατόφια. Η φράουλα από μόνη της έχει οξέα αρκετά κι έτσι ούτε η χρήση χυμού λεμονιού που είθισται στις μαρμελάδες είναι επιτακτική.

Την μαρμελάδα μας τη βράζουμε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει  σε πολύ αραιό το σιρόπι. Τότε την αποσύρουμε και πολτοποιούμε τις φράουλες ,είτε με το μίξερ χειρός είτε με ένα πιρούνι πατώντας και λιώνοντας τες.  Ούτε αυτό όμως είναι απαραίτητο σε όποιον θέλει τη μαρμελάδα του με ολόκληρα κομμάτια φρούτου.

Στη συνέχεια βάζουμε τη μαρμελάδα μας σε ταψί κι έπειτα στο φούρνο να ψηθεί για όση ώρα χρειάζεται να φύγουν τα ζουμιά της.

Μόλις κρυώσει την βάζουμε σε καλά πλυμένα κι αποστειρωμένα βάζα, που αφού τα καπακώσουμε γερά τα γυρνάμε ανάποδα για λίγες ώρες.

Σε όσους την φτιάξουν: Καλοφάγωτη!

Τα κόκκινα της Άνοιξης: Λικέρ Τσέρρυ

Κεράσι δηλαδή, αλλά θυμάμαι πιο μικρή τσέρρυ το άκουγα. Όχι στο χωριό μου βέβαια που κεράσια δεν έβγαζε  μα στην πόλη που μέναμε, που όσο να ναι τη δεκαετία του 70 είχε αρχίσει να εξευρωπαΐζεται. Προσωπικά τα κεράσια  δεν τα γνώριζα ως φρούτα, τουλάχιστον μέχρι να φτάσω δημοτικό. Είχαν κουκούτσια κι ως εκ τούτου η μάνα μου δεν τα έφερνε στο σπίτι.  Εδώ με άφησε στο έδαφος να περπατήσω αφού έκλεισα τα δυόμιση, εποχή δηλαδή που ήδη άλλα παιδιά έχουν βγάλει δίπλωμα για νταλίκα, από το φόβο μην κρυώσω από τα τσιμέντα της αυλής, κεράσια θα μου δινε; Ακαδημαϊκά τα χα δει στη γρια Πετσάβα που τότε είχε το μανάβικο της στην κεντρική οδό της πόλης, μα καθώς φοβόμουν στην όψη της δεν πολυκαθόμουν έξω από το μαγαζί της να πιάσω συζήτηση για το τι είναι τούτο και τι το άλλο. Εξάλλου η Πετσάβα γνώριζε τη μάνα μου και όπως όλες οι γνωστές της-Πόντιες δεν ήταν;- συνηγορούσε στην ψυχοπαθολογία της  υπερπροστατευτικής μητέρας.

Μια μέρα μας επισκέφθηκαν σόγια μας από τη Βέροια. Στην Ανταλλαγή ήρθαν με τους δικούς μας μέχρι την Καλαμαριά μαζί, μα δε θέλησαν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους στα ορεινά της Βόρειας Ελλάδας και κατέληξαν στον κάμπο της. Η θεία Πελαγία ήταν σχεδόν ένας μύθος για εμένα γιατί πάντα άκουγα γι αυτή και ουδέποτε την είχα δει. Όταν έγινε κι αυτό ήταν έρωτας μεγάλος με την πρώτη ματιά. Όχι ότι την θυμάμαι καθόλου πια, μα θυμάμαι ότι με έφερε ένα φουσκωτό καραβάκι για δώρο και αναγκάστηκε η μάνα μου να με το φουσκώσει, να το βάνει σε σκάφη με αληθινό νερό και να με αφήσει να πλατσουρίζω όση ώρα αυτές πίνανε καιφέ για να σκάσω και να χουν την ησυχία τους. Πράγμα αδιανόητο σε άλλη περίπτωση καθώς τα παιδιά που παίζουν με τα νερά κρυώνουν. Επίσης η θεία Πελαγία μας έφερε  και ένα καλάθι γεμάτο ίσαμε τον ουρανό κεράσια!!! Με τα έπλυνε κιόλας και με τα έδωσε να τα τρώω  όσο έπαιζα κι όλοι θαύμασαν το πόσο έξυπνο παιδάκι ήμουν που κατάφερα και δεν πνίγηκα, η γόμαρα της Πέμπτης Δημοτικού!

Τα κόκκινα της Άνοιξης: Λικέρ Φράουλα!

Το συγκεκριμένο λικέρ το φτιάχνω στο τέλος της Άνοιξης, προς τιμήν της γιαγιάς Λισάβ που κάθε χρόνο φύτευε φράουλες για να μπορέσει να τις χρησιμοποιήσει στα γλυκά και στα ποτά της και ουδέποτε έσωσε να τις χαρεί, μιας κι όταν ήθελα ήξερα να ξυπνάω και πριν τα κοκόρια λαλήσουν  τρις και να τις μαζεύω όλες στο στομάχι μου.

Ποδιές και καλαθάκια ήταν  για αρχάριες  ή ευγενικές ψυχές κι εγώ στο θέμα φράουλα και  κεράσι δεν το χα, ούτε το αρχάριο ούτε το ευγενικό:

Οι πρωτάρες φίλες στο σπορ μαζευόταν μαζί, και πήγαιναν τα απογεύματα στις γιαγιάδες ή στις μάνες τους και τάχα κάτι έκοβαν από τους κήπους. Τι να βρεις εκείνη την ώρα;  Τα χαν τα ώριμα ήδη μαζέψει οι μεγαλύτερες για τις δικές τους δουλειές. Και τι σου μενε εσένα; Το κοτσάνι και  το καλαθάκι;  Εγώ αντιθέτως ξύπναγα μέσα στο άγριο χάραμα και δε σκοτιζόμουν και για μέσο αποθήκευσης. Από την παραγωγή στην κατανάλωση και χωρίς πλύσιμο. Άμα άνοιγα βρύση θα χανα χρόνο και θα καμα και θόρυβο.  Μια χαρά ήταν και με το χωματάκι τους! Ένα φου κι άντε ένα σκούπισμα στις πυτζάμες και έλαμπαν! Όχι οι πυτζάμες!

Οι ευγενικές της παρέας πήγαιναν  τις φράουλες στο σπίτι από τον κήπο και τις έδιδαν όλο χαρά στους δικούς τους για να δείξουν πόσο καλά κορίτσια ήσαν. Τούτα τα ευγενικά εγώ τα χα κόψει από γεννησιμιού μου. Φράουλα, κεράσι και παγωτό δεν μοιράζονται.  Αν στο σπίτι θέλανε καμιά καυτερή πιπεριά ευχαρίστως να πήγαιναν να την μαζέψουν. Θα τις έβρισκαν όλες άθικτες! Αν αυτό δεν συνιστούσε καλότητα από μέρους μου δεν έφταιγα εγώ για τα αλλοπρόσαλλα στάνταρ των μεγαλυτέρων.

Περί γλυκών και ποτών με φράουλα έμαθα πολύ μεγαλύτερη, όταν αποφάσισα να εντρυφήσω στην έννοια της εγκαρτέρησης. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος χίλια κουσούρια βγάζει. Φευ! Σε γενικές γραμμές πάντως το αντέχω το περίμενε τώρα πια και με αποζημιώνει το πολύ καλό αποτέλεσμα.

Η συνταγή για λικέρ φράουλα που χω αγαπήσει περισσότερο είναι τούτη:

Πολίτικες γεμιστές πιπεριές με… σσς!!!! Μυστικό! (συνταγή της φίλης μου Χριστίνας απέ την Πόλη)

Το να πάρεις από Πολίτισσα συνταγή που δε θα ναι μισή ή δε θα χει πρόσθετα που θα σε στείλουν για πλύση στομάχου είναι ολίγον από κατόρθωμα μάτια μου και δη σπουδαίο. (Έχει βάση και πολύ θεωρία κρυμένη από πίσω της η σχετική σκηνή στην Πολίτικη κουζίνα…)

Η Πολίτισσα νοικοκυρά έχει στα χέρια της μια τέχνη που δύσκολα τη μοιράζεται . Κάθε πιάτο της ένας μικρός θησαυρός και γιατί να τον πετάξει…

Και έχουν κι ένα δίκαιο θαρρώ. Θες κυρά μου να φας καλομαγειρεμένο φαγητό; Άσε χάμω το Ρομάτζο καλή μου, πιάσε πάνω την μοιραία κόμη, βάνε το μανικιούρ στον κιμά και χάιντε ξεκίνα ζύμωνε! Και με χαμόγελο περικαλώ! Πλατύ! Όχι το σκοροφαγωμένο που σερβίρουμε στην πεθερά!

Μυστικό των μυστικών λοιπόν η κάθε αυθεντική πολίτικη συνταγή κι αυτή ειδικά από αυτές που περνάν μόνον από αυτί σε αυτί μην μας την ματιάξουν  οι γαλανομάτες.

Ευκολότατη κι απλή στην παρασκευή της  κρύβει μια μοναδική νοστιμιά που μόνον σε πολίτικη κουζίνα απαντιέται.

Σε κατσαρόλα βράζουμε με αλάτι το ρύζι μας κατά πως θα το βράζαμε για τα κλασσικά γεμιστά.  Ούτε να παραψηθεί το ρύζι  και χυλώσει, ούτε το ζουμάκι του να χάσει που θα μας  χρειαστεί για να καλοψηθεί όταν το εβάνουμε ως γέμιση.

Άμα με το ρύζι τελέψουμε, ρίχνουμε σε αυτό  λαδάκι, μπόλικο κουκουνάρι, μπόλικη σταφίδα ξανθή και κανέλα σκόνη. Μπόλικη κι αυτή. Τσιγγουνιές αλλού.

Οι μοντέρνες άμα βάνουν και καρύδι ή αμύγδαλο ψίχα κανείς τίποτε δεν θα τις πει. Ωραίο βγαίνει κι έτσι.

Αφού ετοιμάσουμε τη γέμιση μας την εβάνουμε μέσα σε κόκκινες πιπεριές. Όσες δεν φοβάστε να ακούσετε τα σχολιανά περί ανεπροκοποσύνης από την πολίτισσα φίλη που σας έδωσε τη συνταγή , άμα έχετε και πράσινη πιπεριά στο ψυγείο και θέλετε να τη δώκετε δρόμο, γεμίστε κι αυτήν. Από εμένανε όμως δεν το ακούσατε αυτό!

Τις πιπεριές μας τις βάνουμε στο ταψάκι μας, προσθέτουμε λάδι και νερό και κλείνουμε από πάνω οπωσδήποτε! Τις αφήνουμε στο φούρνο να σιγοψηθούν και λίγο πριν τις βγάλουμε τις ξεκαπακώνουμε για να ροδίσουν.

Σε όσες τις κάμουν καλοφάγωτες!!!!

Περέκ! Η τέλεια πίτα!

Ψες μου ρθαν οι προμήθειες  από Βόρεια Ελλάδα, από την καλή μου φίλη την Ελένη τη Βασιλειάδου: Ευρηστόν, μακαρίνες,τραχανάδες και φυσικά τα υπέροχα φύλλα για περέκ!  Κι αφού νωρίτερα είχαμε εκδήλωση για την Ποντιακή διατροφή  και κάναμε δεκάδες πίτες αμά γύρισα σπίτι είπα να κάμω κάτι πρωτότυπο για τους οικείους; Περέκ!!!!!

Η συνταγή είναι πολύ απλή και φυσικά πολύ οικονομική μα συνάμα πεντανόστιμη όπως το κάθε τι στην Ποντιακή κουζίνα:

Βάζουμε λίγο λάδι ή βούτυρο στο τηγάνι μας να κάψει, βρέχουμε τα φύλλα της πίτας μας και σπάζοντας τα ή όχι, τα προσαρμόζουμε στο τηγάνι μας ως εξής: βάζουμε το πρώτο φύλο και το τηγανίζουμε κι  από τις δύο πλευρές, προσθέτουμε τη γέμιση , βάζουμε το δεύτερο φύλλο και το γυρνάμε ανάποδα να ψηθεί  κι έτσι συνεχίζουμε με όσα φύλλα θέλουμε κι όσες στρώσεις γέμισης θέλουμε!

Ακούστηκε κυρία στην επίδειξη να προτείνει έως και 8 φύλλα! Προσωπικά πάντα τα περέκ μου τα κάμω σε μικρό τηγάνι για να χει ο καθένας τη δική του πιτούλα να ασχολείται και να χαίρεται και δε βάζω πάνω από δυο στρώσεις, αλλά μια δοκιμή  για να φτάσουμε τα 8 φύλλα δεν είναι και τόσο κακή ιδέα, αν το επιχειρήσουμε σε μεγάλο τηγάνι ή σάζι  για οικογενειακά περέκ.

Καλή μας όρεξη και σιγά μην αφήσουμε ψίχουλο!

Μεθυσμένα κυδώνια

Τα μεθυσμένα κυδώνια της γιαγιάς Λισάβ ( που μια χαρά ήταν αυτά από μόνα τους..η εγγονή τα κατάντησε αλκοολούχα κι αλκοολικά..Η γιαγιά καμία ευθύνη δε φέρει..).

Η γιαγιά όταν ζούσε έφτιαχνε ένα πολύ εύκολο γλυκό με κυδώνια του οποίου την βασική συνταγή κράτησα κι εγώ κάθε που θέλω κάτι γρήγορο, εύκολο και πεντανόστιμο να σερβίρω. Σε αυτήν, απλά πρόσθεσα λικέρ κράνο και κανέλα που τα αγαπώ πολύ. Η βασική συνταγή έχει να κάμει με τις κομπόστες που τα απογεύματα έκαμαν στα γρήγορα οι γιαγιάδες μας σαν κρύωνε ο καιρός .
Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε τα κυδώνια μας καθαρισμένα από το χνούδι και τα μαυράδια της φλούδας, ζάχαρη- όσες χούφτες κομμένα κυδώνια τόσες κουταλιές της σούπας αλλά όχι γεμάτες μέχρι τον ουρανό κι ακόμη παραπέρα-νερό να φτάνει μέχρι τη μέση του κυδωνιού στην κατσαρολίτσα, κανέλα σε σκόνη και δυο γεμάτα ποτηράκια του λικέρ κράνο.( Και τρία για τους φίλους αυτού του τέλειου λικέρ δεν πειράζουν). Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και βράζουμε γύρω στο εικοσάλεπτο και πολύ λέω, αλλά ο βρασμός εξαρτάται από το πόσο ώριμα είναι τα κυδώνια μας. Γενικά βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν και το σιρόπι μας ναι μεν να δέσει γιατί δεν το θέλουμε κομπόστα αλλά να μην παραδέσει. Να ναι αραιό.
Τα σερβίρουμε σκέτα ή συνοδεύουμε με αυτά σιμιγδαλένιο χαλβά.
Καλοφάγωτα σε όσους τα φτιάξουν!