Χειροποίητο κολιέ και σκουλαρίκια σε χρώματα και υφή Ανατολής.

 

Πολύχρωμο και πανεύκολο το έφτιαξα σήμερα για τα λευκά μου μακώ μπλουζάκια. Το δείχνω στις φίλες που αγαπούν να φτιάχνουν πράγματα μόνες τους για καλοκαιρινή ιδέα. Εννοείται δεν έχει κόστος γιατί ως συνήθως από το τι έχει το μπαούλο μας φυλαγμένες παλιατζούρες δουλεύουμε . Οι Πόντιες φίλες μη διστάσουν να θυμηθούν τα ρετάλια της…ζουπούνας τους,.

χειροποίητο κολλιέ

Και ως διακοσμητικό στο κρεμαστό καντηλέρι της βεράντας πάει, για να “την πείτε” στην γειτόνισσα που σιγά μην καταλάβει ποτέ τι ακριβώς είναι και από που το πήρατε.

Σπιτική κρέµα προσώπου ροδάκινου.

Αυτό που θυμάμαι έντονα από τα χρόνια που έζησα με τη γιαγιά μου ήταν πως τίποτε δεν βάζουμε στο πρόσωπο μας αν δεν μπαίνει ως φαγώσιμο στο τραπέζι μας. Έκτοτε τα χρόνια κύλισαν πολλά στον αριθμό και μου χάρισαν ένα πολύ καλό συνταγολόγιο χειροποίητων καλλυντικών βασισμένα σε πρώτες ύλες που βρίσκουμε εύκολα στη φύση. Άλλες συνταγές υπήρξαν δικοί μου πειραματισμοί, άλλες δώρισμα από φίλες ή γειτόνισσες κι άλλες παρμένες από αραχνιασμένα μπαούλα μισότρελλου φαρμακοτρίφτη, μα όλες έφτασαν σήμερα να αποτελούν κομμάτι εκείνης της πρώτης αγάπης που η γιαγιά ενστάλαξε μέσα μου για την Ομορφιά και την Φύση.
Μια πολύ ωραία συνταγή που χω και που θα μοιραστώ μαζί σας είναι αυτή της κρέμας προσώπου που φτιάχνω με ροδάκινα. Φρούτο κατεξοχήν καλοκαιρινό, είναι τώρα στον καιρό του και σε πολύ χαμηλή τιμή. Με την σημείωση πως το δέρμα μας είναι πολύτιμο και δε σηκώνει φυτοφάρμακα κι άρα το φροντίζουμε μόνον με «καθαρά» φυσικά υλικά πάμε να φτιάξουμε την κρέμα μας.
Κρέµα προσώπου ροδάκινου (ενυδατική).
Βάζουμε μια κουταλιά της σούπας κέρι μέλισσας (ας είναι τριμένο ή καλά θρυμματισμένο) κι ένα φλιτζάνι έλαιο από κουκούτσι ροδάκινου σε µπεν µαρί ώσπου να λιώσει το κερί μας και να δέσει με το έλαιο.
∆ιαλύουμε περίπου μισό κουταλάκι βόρακα σε πολύ λίγο νερό. Σε μία κουταλιά της σούπας είναι καλά. Σε δεύτερο μπεν μαρί ζεσταινουμε το νερό με το βόρακα και ρίχνουμε και 2 κουταλιές της σούπας ή και λιγότερο φρέσκο χυμό από ροδάκινο.
Στη συνέχεια σε όποιο μπεν μαρί δουλεύουμε, βάζουμε και τα δυο μίγματα μαζί μέχρι να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα.
Βάζουμε σε γυάλινο ή πήλινο βαζάκι γιατί το γυαλί κι ο πηλός είναι φυσικά υλικά και την προφυλάσσουμε από την αλλοίωση της θερμότητας, βάζοντας την στο ψυγείο.
Σαν ποσότητα βγαίνει αρκετή, οπότε άνετα τη χρησιμοποιούμε και για πρωί και για βράδυ και για το λαιμό μα και για το ντεκολτέ. Τα φυσικά προϊόντα καλό είναι να τα καταναλώνουμε άμεσα.
Σε όσες την φτιάξουν…καλοφάγωτη.

Σπιτική κρέμα προσώπου με αμύγδαλο.

Σπιτική κρέμα προσώπου με αμύγδαλο.

Η κρέμα αυτή ανήκει στις αντιγηραντικές γιατί τη δημιουργούμε με βάση το αμυγδαλέλαιο του οποίου οι ιδιότητες είναι θαυμαστές. Με λίγα κι απλά λόγια το αμυγδαλέλαιο περιέχει ουσίες όπως τα οξέα του, ολεϊκό, λινολεϊκό και παλμιτικό, που έχουν την ιδιότητα να τονώνουν το δέρμα. Περιέχει επίσης τις βιταμίνες Ε και Κ που του προσδίδουν δύναμη αντιγήρανσης και επούλωσης. Ο ψευδάργυρος κι ο σίδηρος του, λειτουργούν εξισορροπητικά για την επιδερμίδα.

Για να φτιάξουμε την κρέμα θα πάρουμε από το φαρμακείο 250 γραμμάρια αμυγδαλέλαιο. Αυτό θα το προσθέσουμε σε 70 γραμμάρια κερί μέλισσας. Επειδή το κερί μέλισσας είναι σε στερεή μορφή θα το λιώσουμε ζεσταίνοντάς το στον ατμό και τότε θα αναμείξουμε σε αυτό το αμυγδαλέλαιο μας. Όσο είναι ακόμη ζεστό το μίγμα μας, αλλά όχι καφτό, θα ρίξουμε σε αυτό 100 γραμμάρια ροδόνερο και μέχρι να κρυώσει θα ανακατεύουμε για να σμίξουν σε ένα όλα τα υλικά μας.

Αν θέλουμε να βάλουμε αιθέριο έλαιο ταιριάζει το τριαντάφυλλο κι ο ευκάλυπτος.

Την κρέμα αυτήν την συντηρούμε σε δροσερό χώρο, αλλά όχι στο ψυγείο. Συνήθως κρατάει για δέκα με δώδεκα εβδομάδες. Μετά καλό είναι να μην την χρησιμοποιούμε. Αν περισσέψει λίγη, βάλτε την στις φτέρνες ή στους αγκώνες.

«Σοκολατάκι μου εσύ!»

«Σοκολατάκι μου εσύ!»

Από μια σειρά συνταγών ομορφιάς με βάση τη σοκολάτα επιλέγω να παρουσιάσω μία πολύ εύκολη και με πολύ καλά αποτελέσματα. Στηρίζεται στη λογική της απολέπισης που είναι δεδομένο πως δίδει φρεσκάδα στο δέρμα απομακρύνοντας τα νεκρά κύτταρα και τη θρεπτική δύναμη του κακάο, της κρέμας γάλακτος και του μελιού!

Σε ένα μπωλ αναμιγνύουμε τα συστατικά θρέψης, κακάο, μέλι και κρέμα γάλακτος. Αν χρησιμοποιήσουμε φλυτζάνι του τσαγιού για μέτρημα, θέλουμε το ένα τρίτο αυτού κακάο και το ένα τέταρτο του μέλι. Κρέμα γάλακτος θέλουμε λίγη. Ένα κουτάλι της σούπας είναι αρκετό. Σε αυτό το μίγμα θα προσθέσουμε ως απολεπιστικό μέσο, βρώμη. Ενάμισι κουτάλι της σούπας, κοφτή δόση, είναι μια καλή αναλογία.

Αυτό το μίγμα το απλώνουμε στο πρόσωπο μας, κάνοντας παράλληλα ελαφρό μασάζ. Το μασάζ βοηθά τη βρώμη καθώς τρίβεται με το δέρμα να παίρνει τα νεκρά κύτταρα. Αφού απλώσουμε καλά τη μάσκα, θα περιμένουμε περίπου ένα εικοσάλεπτο για να απορροφήσει το δέρμα τα θρεπτικά συστατικά και μετά θα ξεπλύνουμε το πρόσωπο με νερό, κατά προτίμηση χλιαρό.

Ως τελικό αποτέλεσμα το δέρμα θα λάμπει ανανεωμένο!

Αναπαλαιώσεις 2…

 

Αν κάτι έχει παλιώσει και φθαρεί, δεν σημαίνει πως αυτόματα περνά στην αχρηστία. Με λίγο μερεμέτι, πολύ χρώμα και φαντασία αποκτά μια νέα αισθητική και ζωή.

Πολύ καλή λύση η τεχνική του στένσιλ ειδικά σε παλιά ξύλινα κομμάτια, όπως αυτή καρέκλα που πέταξε η θεια μου στο χωριό και περιμάζεψε η μανούλα μου φυσικά.

Και που επίσης φυσικά όταν η θεια την είδε φτιαγμένη την ήθελε πίσω. Και που δις επίσης φυσικά πήρε πίσω αυτό που της άξιζε κι όχι την καρέκλα. Ε και μετά ξεκίνησε ο Τρίτος Παγκόσμιος. Συνηθισμένες ιστορίες δηλαδή…

Τεχνικές βαφής: Τοίχος σαν παλιός.

Την όψη του παλιού τοίχου μπορούμε να την επιτύχουμε σχετικά εύκολα δουλεύοντας με ένα χρώμα ανοιχτό ως βάση και μια σειρά αποχρώσεων από το δεύτερο που θα επιλέξουμε ως κύριο χρώμα του χώρου μας.

Ξεκινάμε με το καθάρισμα των τοίχων από παλιά χρώματα, ξεφλουδίσματα, σκασίματα, σκόνες κτλ.

Συνεχίζουμε με στοκάρισμα στα επίμαχα σημεία του χώρου: χαλασμένα γωνιάσματα, οπές καρφιών κτλ.

Ασταρώνουμε για να δημιουργήσουμε υγιή βάση που θα δεχθεί την τεχνική μας.

Βάφουμε τον τοίχο κανονικά σε ένα ανοιχτόχρωμο χρώμα της επιλογής μας πχ λευκό, εκρού, μπεζ και συνεχίζουμε ένα χέρι με τη σκουρότερη επιλογή μας με την μεγάλη βούρτσα του ασπρίσματος . Εδώ περνάμε με φορά από πάνω προς τα κάτω και φροντίζουμε να είναι ανάριο το βάψιμο μας.

Το σκουρότερο χρώμα το ξανοίγουμε έναν με δυο τόνους και το περνάμε κι αυτό με την μεγάλη και σκληρή βούρτσα του ασπρίσματος και πάλι με φορά από πάνω ως κάτω.

Με αυτή τη λογική του ανοίγματος του χρώματος κατά ένα ή δύο τόνους μπορούμε να περάσουμε ένα ή και δύο ακόμη χέρια τον τοίχο μας.

Επειδή είναι πολύ ανάριο το βάψιμο μας δεν χρειάζεται σοβαρός χρόνος στεγνώματος ανάμεσα στα χέρια και ειδικά αν είναι καλοκαίρι.

Καλή επιτυχία!!!!!!!!!

Αναπαλαιώσεις…

Την μανία της μανούλας να μαζεύει ότι σε πόρτα και παράθυρο ήταν πλέον άχρηστο, όταν οι θειάδες μου γκρέμιζαν τα σπίτια τους για να χτιστούν πολυκατοικίες, την πλήρωσε το σπίτι στο χωριό και φυσικά η νόμιμη κληρονόμος αυτού, η αυτού μεγαλειότης μου.

Η μαμά για να χωρέσει ότι είχε μαζέψει, έκτιζε και γκρέμιζε αβέρτα ντουβάρια, με τελικό αποτέλεσμα μια πόρτα εδώ, δύο παρακεί, ένα παράθυρο να βλέπει μέσα στο καθιστικό(!!!), ένα άλλο στην κρεβατοκάμαρα και να ναι κι ανάποδα βαλμένο-πως λέμε να φέρουμε τα πάνω κάτω το μαγαζι; Α γεια σου!- και διάφορα τέτοια χαρούμενα.

Άμα ανέλαβα το σπίτι εγώ, μια φρίκη την έφαγα από την παντελή απουσία αρμονίας. (Ήταν του χαοτικού η μανούλα και έτσι πάει μέχρι και σήμερα.) Σκέφτηκα ως και να το ρίξω και να χτίσω κάτι του γούστου μου. Ευτυχώς με φώτισε ο θεός και δεν το έκανα. Δεν καταστρέφεις το πνεύμα του άλλου επειδή δε συμφωνείς μαζί του… Εξάλλου αν μη τι άλλο ήταν αυθεντικό.

Μια λύση ήταν να αναπαλαιωθούν τα κομμάτια που μεμονωμένα ήταν όντως εξαιρετικά και το κάθε ένα είχε τη δική του όμορφη ιστορία. Τότε προέκυψε το αμέσως επόμενο πρόβλημα που είχα παιδαριωδώς παραβλέψει..Πως αναπαλαιώνεις αντίκα ( ε.. στο σχεδόν αντίκα) με 8 στρώσεις λαδομπογιάς πάνω της; Και τεχνίτη να φέρεις κει στις δικές μας τις ερημιές και να τον χρυσοπληρώσεις κι από πάνω, θα σε δείρει και θα φύγει. Δεν παίζουν έτσι με τα νεύρα των ανθρώπων.

Πήρα πλάνες, γυαλόχαρτα , υπομονή κι έτριβα νυχθημερόν. Κάποτε θέλησα να πάω και για καφέ γιατί είμαι κι άνθρωπος από όσο θυμάμαι. Τότε όμως θυμήθηκε και η αγία Άνοια, ότι είχε πριν διακόσια χρόνια αγορασμένα και φυλαγμένα στην αποθήκη κουτιά με λαδομπογιές!

Το «Να αναπάεσε πούλιμ..» ως απάντηση της, στο γιατί ρε μάνα μου το κανες αυτό, με βοήθησε να δω πως ούτε έχω κι ούτε θα χω τύχη ποτέ μαζί της.

Αυτό όμως όλο έχει και τη θετική του πλευρά: δημιουργήσαμε νέο ρεύμα στο χώρο της τεχνικής των αναπαλαιώσεων. Το τρία ου κουτουρού: «δυο χέρια λαδομπογιά κι από πάνω ένα χέρι βερνίκι για φινίρισμα».

Το παλιό μπαούλο της γιαγιάς Λισάβ.

Το παλιό μπαούλο της γιαγιάς Λισάβ.

Με πονά η ψυχή άμα βλέπω πεταμένα τα παλιά μπαούλα. Που ξέρω πως το χω στο νου μου; Ίσως γιατί είχε και η καλομάνα μ’ δικό της ένα τέτοιο. Μα η γιαγιά Λισάβ, εκεί δεν έκρυβε σαν όλους τους άλλους ότι ήταν πολύτιμο γι αυτήν. Που και σάμπως τι είχε και ήταν αξίας; Καμιά ποδιά πιο καλή που δεν την είχε για την κάθε ημέρα, κανά μαύρο φουστάνι που της φέρναν τα κορίτσια από τη Σαλονίκη, τις κονσέρβες που αγόραζε με τη σύνταξη και τις παράχωνε στην άκρη να χει να δίνει στα παιδιά όταν ερχόταν να την επισκεφτούν, το τραπεζομάνδηλο που έφτιαξε η θεία Ευανθία για την προίκα μου…

Στην πραγματικότητα δεν είχε και κάτι δικό της να βάλει …ποτέ δεν ήθελε να έχει εξάλλου κάτι. Ότι αληθινά αγάπησε και ήταν κομμάτι της ψυχής της το άφησε στην Πατρίδα. Έξι παιδιά χαμένα. Πως να χωρέσει ο πόνος της σε ένα μπαούλο; Μετά στην Ελλάδα της έμεινε ο παππούς. Όταν πέθανε κι αυτός εξαφάνισε οτιδήποτε υλικό την έδενε μαζί του και με τη γη που τη γέννησε.

Και μετά χάθηκε σε έναν κόσμο όπου εκεί πότε δε σταμάτησε ο χρόνος γι αυτήν και η ζωή της συνέχισε κανονικά στο σπίτι της στο Σιόν στην Αργυρούπολη του Πόντου. Με αυτήν, την μικρότερη από τις νύφες, την πιο όμορφη και προκομμένη φυσικά. Με τον παππού νέο αλλά πολύ μεγαλύτερο της να την αγαπά πολύ και να ανέχεται στωικά τις ανυπόφορες ζήλειες της. Με την αναμονή του από τα πολυήμερα ταξίδια του στην Τραπεζούντα για τις δουλειές του και το «βγάλσιμο» της ψυχής του μετά γιατί την άφηνε μόνη να τη βασανίζουν οι ..άλλες (που ποιος τόλμαγε να βασανίσει τον κέρβερο ολόκληρης της περιοχής Αργυρουπόλεως, μην πω και Τραπεζούντος, αλλά άιντε..). Με το μεγάλωμα των μικρών που ποτέ δεν έφτασαν στην Ελλάδα. Με τα ανακατώματα των συννυφάδων μεταξύ τους. Με τον πεθερό της να ξυπνά χάραμα να φύγει στη δουλειά κι αυτή να μαζεύει με τις χούφτες τις λίρες που έπεφταν στο κρεβάτι από τις τσέπες του και να τις αποθηκεύει στο μυστικό τους μέρος γιατί σε αυτήν την πιο τίμια όλων είχε μόνον εμπιστοσύνη  ο πεθερός.

Χανόμουν κι εγώ μαζί της στον κόσμο της μα σαν φτάναμε στις λίρες ξυπνούσα κι έτρεχα στο μπαούλο. Φύλλο και φτερό το έκαμα και πίστευα εκεί κρύβει η γιαγιά το θησαυρό του πεθερού της. Με το παιδικό μυαλό μου χαιρόμουν τη στιγμή που θα έβρισκα το χρυσάφι και θα αγόραζα όλο το παγωτό από όλα τα ζαχαροπλαστεία και θα έκανα τρελές βούτες ολόκληρη μέσα σε αυτό! Και φυσικά δεν θα έδινα ούτε μισό κουταλάκι σε κανέναν! Ούτε και στη γιαγιά! Αυτή ήταν άρρωστη έξαλλου. Να της ανέβαζα αναιτίως το σάκχαρο;

Θυμάμαι πως συχνά πυκνά με καπάκωνε και το καπάκι από το μπαούλο και πατούσα τα κλάματα από το φόβο μου. Το να σκεφτώ να το σηκώσω να βγω ούτε λόγος. Έπρεπε οπωσδήποτε να με σώσουν για να μου αποδείξουν ότι ήμουν το κέντρο του σύμπαντος τους! Είδε και αποείδε η μάνα μου με τη ζαβομάρα μου δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μια μέρα που κοπάνησε το καπάκι το κεφάλι μου κι έμπηξα τα κλάματα με τράβηξε έξω από το μαλλί, με έδειξε το σχεδόν άδειο μπαούλο και πρώτη φορά μου είπε σοβαρά ανακατεύοντας τα κουτιά από τις κονσέρβες: «Εδώ μέσα η γιαγιά δεν κρύβει λίρες. Εδώ κρύβει την πραγματικότητα της γιατί δεν αντέχει να τη ζει».

Ζαβό ξεζαβό μια χαρά τα κατάλαβα όλα τούτα , όπως κατάλαβα πως η γιαγιά μισοέχασε το μυαλό της και ζούσε μαζί μας παρά μόνον ελάχιστα ως σώμα. Ο νους ή καρδιά και ψυχή της δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο της. Δεν είχε ανάγκη από ένα μπαούλο για να χωρέσει όλα όσα ζούσε σαν αλήθεια της. Το χε όμως ανάγκη για να χωρέσει ότι η φύση ορίζει ως απτό.

Σήμερα το μπαούλο της το πήρα στο σπίτι μου εγώ. Στη αρχή σκέφτηκα να βάζω μέσα ότι είχα από την οικογένεια μας. Μετά το καλοσκέφτηκα και είδα πως αυτό θα ταν πολύ τετριμμένο κι έξω από όλα όσα έζησα με τη γιαγιά μου.  Το άφησα κι εγώ λοιπόν αδειανό. Όσο έχω το μυαλό μου μια χαρά κάμει και για τραπεζάκι του καφέ, μα άμα το χάσω να χω χώρο να απλώσω κάπου την ύπαρξη μου J

Μεθυσμένα ωτία

Υλικά:

1 πακέτο βούτυρο (βιτάμ για πιο ελαφριά γεύση)

7 αυγά χωριάτικα

2 φλυτζάνια γιαούρτι

2 φλυτζάνια ζάχαρη

1 μπέικιν

1 σφηνάκι ούζο με γλυκάνισο

1 κούπα φρεσκοστυμένο χυμό πορτοκαλιού

1 κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρική

2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Τουλάχιστον 1 λίτρο λάδι για τα τηγάνισμα (ηλιέλαιο)

 

Εκτέλεση

Λιώνουμε ένα πακέτο βιτάμ και το αφήνουμε να γίνει χλιαρό.

Στο χλιαρό βιτάμ ρίχνουμε 2 κούπες ζάχαρη και τις αναμιγνύουμε μαζί του.

Σιγά σιγά δένουμε στο παραπάνω μίγμα και 2 κούπες γιαούρτι.

Ξεχωριστά χτυπάμε πολύ καλά 7 αυγά και τα προσθέτουμε στο μίγμα των υλικών μας.

Προσθέτουμε 1 μπέικιν και προαιρετικά μία βανίλια.

Σε ένα φλιτζανάκι του καφέ χλιαρό νερό διαλύουμε ένα κουταλάκι του γλυκού σόδα μαγειρική και το προσθέτουμε κι αυτό μαζί με την κούπα με τον χυμό του πορτοκαλιού.

Ένα σφηνάκι ούζο με γλυκάνισο θα προστεθεί κι αυτό στο τέλος για να ολοκληρωθεί το μίγμα μας πριν δεχθεί το αλεύρι.

Αφού έχουμε δέσει όλα τα υλικά μας σιγά σιγά προσθέτουμε περίπου 2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις, ζυμώνοντας μέχρι να γίνει μία μαλακή ζύμη.

Αφήνουμε το ζυμάρι μας να ξεκουραστεί περίπου 15 λεπτά.

Ξαναζυμώνουμε απαλά.

Χωρίζουμε τη ζύμη σε μπάλες και με τον λεπτό πλάστη, τη χλαού, ανοίγουμε σε χοντρό φύλλο πάχους μισού δαχτύλου, πάνω σε αλευρωμένη επιφάνεια.

Το φύλλο που ανοίξαμε το χαράσσουμε και το κόβουμε σε λωρίδες φάρδους 3 δαχτύλων περίπου και λίγο λιγότερο.

Κάθε λωρίδα την κόβουμε σε τμήματα διαγωνίως, σχηματίζοντας ρόμβους.

Σε κάθε ρόμβο κάνουμε μια βαθιά χαραγματιά στο κέντρο του.

Περνάμε την μία άκρη του ρόμβου από την τρύπα του κέντρου και τη βράζουμε από την πίσω πλευρά. Τεντώνουμε.

Ετοιμάζουμε τα ωτία μας για τηγάνισμα. Βάζουμε μπόλικο ηλιέλαιο στο βαθύ τηγάνι μας και το αφήνουμε να πιάσει θερμοκρασία. Για να καταλάβουμε ότι είναι έτοιμο, ρίχνουμε λίγη από ζύμη μας, να μια σταλίστα, στο καυτό λάδι, κι όταν αυτή ανέβει πάνω και φουσκώσει ξέρουμε πως το λάδι ετοιμάστηκε.

Ρίχνουμε γρήγορα τα ωτία μας κι ένα ένα με πηρούνι τα γυρνάμε για να ψηθούν κι από τις δύο πλευρές.

Με μια σπάτουλα τρυπητή μαζεύουμε την τηγανιά μας και την βάζουμε σε ταψί που έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί κουζίνας.

Τα ωτία μας τα αφήνομε να στραγγίσουν καλά και να κρυώσουν κι έπειτα είναι έτοιμα για να σερβιριστούν!

Καλή Όρεξη!

Τη συνταγή εκτέλεσαν ανερυθρίαστα ένα Σαββάτο απόγευμα, ένα Σαββάτο βράδυ η Μαργαρίτα  η Νόπη, η Λένα κι ο Βαγγέλης. Στο πέρα δώθε ο Αχιλλέας.

Η Νόπη και η Μαργαρίτα ανοίγουν φύλλο κι ο Βαγγέλης στο βάθος  κατακουράζεται να μιλάει στο κινητό.

“Απίστευτο!!!!!!! Αυτές παίζουν ακόμη με τουβλάκια!”

Ο επίσημος δοκιμαστής!

Ο κλέφτης των γλυκών από το βλέμμα στη φωτογραφία πιάνεται!

 Τα ωτία προσφέρθηκαν για τον μπουφέ της κοπής της ετήσιας πίτας της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων και Μικρασιατών ν. Τρικάλων

Βαλσαμόλαδο.

 

Βαλσαμόλαδο.

“Αρχή μήλον εν κι αρχή κυδών εν
κι αρχή κυδών εν
Κι αρχή βάλσαμον το μυριγμένον
το μυριγμένον.”

Το βάλσαμο είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα βοτάνια της Ελληνικής και όχι μόνον, χλωρίδας.

Οι θαυμαστές ιδιότητες του τον κατέτασσαν ως ένα από τα αγαπημένο βοτάνια του Ιπποκράτη, του Διοσκουρίδη και του Γαληνού.

Οι χρήσεις του πολλές και δεν πρέπει να λείπει από κανένα Ελληνικό σπίτι. Άνετα μπαίνει στη θέση πολλών άχρηστων κι επικίνδυνων φαρμάκων στο ντουλαπάκι μας και τα αντικαθιστά επάξια. Βοηθά σε έλκη, στην αμηνόροια, στην κατάθλιψη, στην πρόληψη και καταστολή ιώσεων, στον πυρετό, στην επούλωση πληγών, στα εγκαύματα, στα εξανθήματα, στις διαταραχές στομάχου, στην ημικρανία, σε προβλήματα ουρολογικής φύσης, στην ισχυαλγία, στην αϋπνία, σε δηλητηριάσεις, στον έρπη και χίλιες άλλες δυο περιπτώσεις, που φυσικά ξεχάσαμε ζώντας ευλαβικά τις αστικές ζωές μας.

Το Βαλσαμόχορτο συνήθως το πίνουμε ως αφέψημα, μα πολύ καλή πρακτική είναι και η παρασκευή του βαλσαμέλαιου που δεν είναι διόλου δύσκολη και μας λύνει συχνά τα χέρια μιας και θα το χρειαστούμε σε πολλές περιπτώσεις, όπως στο να κάνουμε εντριβές με αυτό, επαλείψεις εγκαυμάτων, πληγών, να το προσθέσουμε στα καλλυντικά μας και στο μπάνιο μας κτλ.

Το βαλσαμόχορτο το συλλέγουμε κοντά στον Ιούλιο. Σε μισό λίτρο ελαιόλαδο βάζουμε 150 γραμμάρια από τα άνθη του και κλείνουμε καλά το δοχείο μας, το οποίο και βάζουμε για ένα με δυο μήνες στον ήλιο μέχρι να ρίξει το χρώμα του, να γενεί κοκκινωπό δηλαδή, σημάδι ότι το λάδι μας τράβηξε όλα τα θρεπτικά συστατικά του φυτού. Μετά το περνάμε από τουλπάνι και το φυλάσσουμε σε σκουρόχρωμο μπουκάλι μακριά από το φως του ήλιου.

Προσωπικά χρησιμοποιώ πάντα εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο και τίποτε άλλο ακόμη και στη συνταγή αυτή που εννοείται το λάδι μετά δεν το τρώμε γιατί έχει ταγγίσει.

Το βαλσαμόλαδο το χρησιμοποιούμε συνήθως ώρες νυχτερινές ούτως ώστε να μην εκτεθούμε με αυτό στον ήλιο.

Αν θέλουμε το βαλσαμόλαδο μας για βρώση, τότε την παραπάνω διαδικασία την κάνουμε σε σκιερό μέρος.  Προσωπικά πάλι, σε αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιώ όλο το φυτό, άνθη και ξυλώδη κορμό και δεν κρατώ σχολαστικά τις ημέρες αναμονής γιατί στην ουσία ενισχύω απλά το ελαιόλαδο με βαλσαμόχορτο και δεν παρασκευάζω ίαμα.

Σε όσους το επιχειρήσουν καλή επιτυχία!